Önsöz

Nasıl öleceğimi hiç düşünmemiştim desem yeridir(aslında son bir kaç ay,bunun için geçerli nedenlerim vardı!)düşünmüş olsaydım bile,böyle olacağını asla tahmin etmezdim.
Soluğumu tutarak,upuzun odanınkarşı tarafına,avcının karanlık gözlerine baktım. O da memnuniyetle bana bakıyordu.
Elbette güzel bir ölüm biçimiydi bu;bir başkasının yerine ölecektim. Sevdiğim birinin yerine. Hatta soylu bir ölümdü.Bir anlam ifade ediyoru.
Forks'a hiç gitmeseydim,ölmeyeceğimi biliyordum. Şu anda ölümle yüzleşmek zorunda kalmayacaktım. Ama ne kadar korks korkayım,kararımdan dolayı pişmanlık duyamıyordum. Hayat sizi beklentilerinizin çok ötesinde bir düş sunduğunda,sona geldiğinizde üzüntü duymanız mantıklı değildir.
Avcı,beni öldürmek için ilerlerken, dostça gülümsedi.

"Ama iyiyle kötüyü bilme ağacından yeme.Çünkü ondan yediğin gün kesinlikle ölürsün."
Yaratılış 2:17